Joost-Jan Kool

Het was op het nieuws van 26 april 1986. Een heel eind bij ons vandaan, in een land waar het verboden was in een God te geloven, omdat men al geloofde in een theorie van alles delen zonder persoonlijke verrijking, was een kerncentrale ontploft. De stad waar het gebeurde, heette Tsjernobyl. Een naam die even onheilspellend klonk als de gevolgen van de ramp, die niemand echt kon overzien, waardoor het voelde alsof er een monster onze kant op dreef. Een gifwolk die zich niet liet tegenhouden door de verschillen tussen…lees meer

Bij het verlaten van Meerkerk hoorde ik nog lang de stem van Henk van der Linden over het dorp schallen. Hij had het druk. Een podium gevuld met drie helden moest gevraagd worden naar hun ervaringen uit de koers die even daarvoor beëindigd was. Ervaringen die niet te bevatten waren voor hen die de koers vanaf een plein op een groot scherm hadden gezien. Een polderinferno. Daarna waren er zoenen en bloemen en vooral heel veel respect dat te groot was om in woorden te vangen. Ik wandelde richting mijn…lees meer

We hadden met beiden niks op, vroeger bij ons thuis. Michael Jackson en Prince. En dan had je ook eens Madonna, Dat gekke, zwaar opgemaakte spook dat half nakend in een kerk stond te dansen. Artiesten. Wat sowieso geen aanbeveling was. Behalve Elly en Rikkert dan. En Gert en Hermien, in hun goeie dagen. Toen hun dochters nog niet in de Playboy stonden. En ze nog netjes samen waren. Michael Jackson en Prince. Die eerste was gewoon een dolle danser, maar die tweede, daar zat meer achter, daar hoefde je…lees meer

We waren onderweg naar huis van een bezoekje aan iemand die er toch niet bleek te zijn. Wat op zich prima was; een stukje gestolen tijd, opgevuld met een omweg binnendoor. We reden langs het kanaal. 50 kilometer per uur waar je er eigenlijk 60 mocht. Er was geen wind, geen zon, geen wolken, geen blauw. Alsof er iets of iemand de wereld voor heel even op pauze had gezet. Een heiige rust die als een deken over de wereld was gelegd. Uit de speaker van de autoradio klonk heel…lees meer

Ik zag ze vanuit de auto terwijl ik wachtte op het licht dat maar niet groen wilde worden; een jongen en een vrouw. Ze staken de weg over, bij de verkeerslichten voor het Van der Valk hotel in Vianen. De jongen liep voorop. Zijn lichaam had de lengte van een volwassen man, maar de onhandigheid van een puber die niet weet wat hij met zijn lijf aan moet. Dat laatste werd versterkt door de onwennigheid waarmee hij de weg aftastte met een rood-wit gestreepte stok. De vrouw liep achter hem…lees meer

De trui hing er alweer een tijdje. De eerste weken pal achter het raam en daarna aan de kast in de woonkamer van het huis dat jarenlang het huis van de drummer was. Tot het een paar jaar geleden opeens het huis van de wielrenner werd, een heel goede wielrenner, en daardoor sinds kort: Het huis van de kampioen. Het huis waar Rens Tulner woont. De trui was eenvoudig. Drie verticale banen: rood, wit een blauw. De betekenis was al net zo simpel: deze trui behoorde toe aan iemand die…lees meer

Achterwerk in de kast Het was woensdagmiddag en bij een vriendje thuis keken we naar de televisie waar we lang op hadden moeten wachten omdat er eerst heel lang een testbeeld was. Om 2 uur precies begon het en een vriendelijke mevrouw vertelde wat er allemaal te gebeuren stond. Er stonden ook een aantal programma’s van de VPRO op de planning wat een bepaalde opwinding veroorzaakte, omdat de VPRO voor een leven stond dat ver van ons stond, ondanks de P die stond voor protestants, iets dat ik overigens pas…lees meer

Er woonden flink wat mensen aan de Achterkade die een flinke tik van het leven hadden gehad. Het zorgde ervoor dat er altijd een deken van somberheid over de huizen en de achterliggende polder hing. Een somberheid die versterkt werd door de stilte en eenzaamheid die met name in de herfst en winter overweldigend konden zijn. We hadden niet heel veel contact met elkaar. Maar ondanks dat was er wel een bepaalde verbondenheid, gewoon door het feit dat we allemaal aan de Achterkade woonden. Ik zou liegen wanneer ik beweer…lees meer

Het is niets iets waar ik graag te koop mee loop. Het gebeurde lang geleden. Ik was bij de buren. We keken televisie, een programma van de Tros, de grootste familie van Nederland; lekker languit of op de punt van je stoel, kom er maar bij laat de boel maar de boel. Er was muziek. Van eigen bodem. In een zaal vol mensen die heel zacht heen en weer wiegden. Er waren telkens andere artiesten. Toen gebeurde het. Op het podium stonden een man en een vrouw, omringt door een…lees meer

Ik fietste langs het kanaal in de richting van het volgende dorp. De weg was smal. Er kwam een auto achterop gereden. Het geluid van een motor in een lage versnelling achter mij, gaf mij een opgejaagd gevoel. Bij een passeerplaats werd ik ingehaald. Even verderop stopte de auto. Een openslaand portier, daarna het geluid van een handrem. Ik ging langzamer fietsen en keek naar de man die over het midden van de weg in mijn richting kwam gelopen. Een wervelwind door mijn maag. Mijn benen leken van beton. Er…lees meer